Bursa’da barajlar kritik eşiği geçti. Resmî açıklamalarda “tasarruf” ve “planlı kesintiler” deniyor ama gerçek çok daha sert: Bursa’da su fiilen bitti. Musluktan akan birkaç damla, aslında geleceği tüketerek geldi. Bu sadece teknik bir arıza, geçici bir kuraklık değil. Bu — Bursa’nın yıllardır duymazdan geldiği bir uyarı çığlığının gecikmiş karşılığı. Çünkü: Uludağ’ın kar suları artık eski gücünde değil. Bursa Ovası’nda vahşi sulama hâlâ sürüyor. Organize sanayi bölgeleri su geri dönüşümü yapmadan üretim çıkarıyor. Şehir yağmuru baraja değil betona gömdü. Yani bugün yaşanan kriz, sadece yağmur yağmadığı için değil; hazırlık yapılmadığı için. “Su bitti” demek yalnızca musluktan su akmaması değildir:
Ova susar → tarım durur → gıda fiyatları artar.
Fabrika susar → üretim aksar → ekonomi daralır.
Halk susar → sabır biter.
Bursa’nın suyu bitiyorsa, Türkiye’nin oksijeni kesiliyor demektir. Bu kriz yerel değildir, ulusal boyuttadır.
Bursa’da bugün “su bitti” cümlesi artık bir alarm değil, bir kırılma Noktası dır. Bu tabloyu değiştirmek hâlâ mümkün — ama hemen şimdi harekete geçilirse. Çünkü bu mesele sadece belediyenin, çiftçinin, sanayicinin sorunu değil;
her bireyin sorumluluğu, her kurumun sınavı, her siyasetin gerçeklik testidir. Ya akılla yönetilen bir dönüşüm başlayacak… ya da Bursa bu krizin ilk değil, sadece başlangıç örneği olacak.
Bursa’da Su Bitti: Bu Sadece Bir Kesinti Değil, Bir Dönüm Noktası
