10 Kasım, bu ülkenin ortak hafızasında bir yas günü değil, aynı zamanda bir diriliş günüdür. Çünkü biz o gün sadece bir insanı değil, bir fikri, bir mücadeleyi, bir bağımsızlık destanını hatırlarız. Ama ne acıdır ki bu yıl 10 Kasım’da okullarda dahi Atatürk’ü anma programlarının yapılmaması gündeme geldi.
Bu karar sadece bir “program iptali” değildir; bu karar çocukların, gençlerin, yani geleceğin hafızasından Atatürk’ü silme girişimidir. Çünkü Atatürk’ü en çok anlatmamız, en çok hatırlatmamız gereken yer okullardır. Çocuklara Atatürk’ü evde kim anlatacak? Televizyon dizileri mi, sosyal medyadaki sahte kahramanlık hikâyeleri mi?
10 Kasım’da sirenler çalacak belki ama çocuklar sıraya girmeyecek, öğretmenler kürsüye çıkmayacak, o törenlerde söylenen şiirler okunmayacak. İşte asıl kayıp budur: bir milletin yeni nesillerinin belleğinden Mustafa Kemal’in izlerini silmek.
Biz yıllardır “fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesiller” yetiştirmeyi şiar edindik. Şimdi o nesillere Atatürk’ü anmayı çok mu gördük? Anma programı yapmamak, “Atatürk’ün yeri kalplerdedir” cümlesiyle geçiştirilemez. Çünkü kalbe giden yol, bilinçten, eğitimden, törenden, törende duyulan duygudan geçer.
Unutmayalım: Atatürk’ü unutturmanın en kolay yolu, törensizleştirmektir. Önce programları kaldırırsınız, sonra resmi metinleri sadeleştirirsiniz, en sonunda bir bakarsınız 10 Kasım sadece sıradan bir tarih olmuştur. İşte buna izin veremeyiz.
10 Kasım’da okullarda program yapılmaması, sadece bir eğitim politikası tercihi değil, bu milletin kurucusuna karşı yapılmış bir saygısızlıktır. Çünkü biz biliyoruz ki çocuklarına Atatürk’ü unutturan millet, kendi istiklalini de unutur.
O yüzden sesimizi yükseltmek zorundayız. Çünkü bu mesele sadece bir anma programı meselesi değildir; bu mesele, cumhuriyetin geleceğini hangi ellerde şekillendireceğimizin meselesidir.
Atatürk’ü unutturmak isteyenlere karşı en büyük cevabı yine okullardan, çocukların coşkulu sesiyle vermeliyiz. O ses kısılırsa, yarın bu ülkenin bağımsızlık türküsü de kısılır.
