Türkiye’de yıllardır bir hikâye anlatılır: “İhracat artıyor, ekonomimiz büyüyor.” Peki bu masalın sonu nerede? Sokaktaki vatandaş niye büyümeyi hissetmiyor, niye ekmek pahalı, niye üretici iflasın eşiğinde? Çünkü biz ihracatı hâlâ vitrin süsü olarak kullanıyoruz. Ezberle, hamasetle, rakam şişirmeyle…
Bakın gerçek şu: Mal satmak başka, ihracat başka. Sen kendi sanayini geliştirmeden, markanı yaratmadan, katma değer üretmeden, sadece konteyner doldurup göndermeyle övünürsen, aslında başkasının zenginliğine çalışıyorsun. Bugün ihraç ettiğini yarın ithal ettiğin makineye, hammaddeye, lisansa geri ödüyorsun. Yani koca ülke fason atölyeye dönüyor.
Devletin ekonomi masasında oturanlara soruyorum:
Siz hiç merak ettiniz mi, neden ihracat artarken cari açık kapanmıyor?
Neden döviz girdisi yükseliyor ama kur hala kontrolden çıkıyor?
Neden “rekor kırdık” dediğiniz her ayın sonunda vatandaş daha da yoksullaşıyor?
Cevap aslında tokat gibi: Çünkü bu işin aklı yok, stratejisi yok, vizyonu yok. Ezbere oynanan ekonomi tiyatrosunun adı “ihracat başarısı” diye satılıyor.
Dünyada ihracat devleri yolunu çizmiş. Almanya otomotivde, Japonya teknolojide, Güney Kore elektroniğe odaklanmış. Biz ne yapıyoruz? Her kafadan ayrı ses, günü kurtaran politikalar, rakamlarla oynanan illüzyon… Sonra da çıkıp milletin gözünün içine baka baka “Ekonomi tıkırında” diyorsunuz.
Hayır efendim, ekonomi tıkırında değil. Tıkır tıkır iflas sesleri geliyor. Tıkır tıkır borç ödemeleri geliyor. Tıkır tıkır yoksullaşan orta sınıfın çığlığı geliyor.
Eğer hâlâ “biz ihracatta iyiyiz” diyorsanız, kusura bakmayın ama bu halkın aklıyla dalga geçiyorsunuz. Çünkü gerçek ihracat, sadece ürün değil, akıl ve marka satmaktır. Onu da yapmadığınız sürece, bütün bu rakam oyunları, koca bir yalan ekonomisinden başka bir şey değildir.
Türkiye’nin buna mahkûm olmadığını biliyoruz. Ama önce şu ezberi bozmamız gerekiyor: İhracat ezberle olmaz, akılla olur.
