Gerçekten de bazen ne yazacağınızı bilemiyorsunuz. Hangi konu başlığına değineceğinizin kararını veremiyorsunuz. İnsanların neye önem verdiğini neyi kanıksadıklarını da kestiremiyorsunuz. Hâlbuki yazmak bir tutkudur, kendini gerçekleştirmenin kanımca en eğlenceli tarafıdır. Eğer abuk sabuk şeyler yazmıyor ya da çalakalem bir şeylerle sütunları bir hiç yerine işgal etmiyorsanız, yazmak, yazan için ayrıca bir terapidir de.
Temmuz ayı; sıcaklıkların beklentilerin üzerinde seyretmesinden dolayı kimilerine eğlence ve keyif dolu ânlar sunarken kimilerine zorlu görevleri lâyık gördü. Böyle dönemlerde ne uzun yazı yazılıyor ne de uzun yazı okumaya insanların tahammülü kalıyor. Sıcak havaların normal derecelerin üzerinde insanları bunaltması, beşer şaşar olan insanların da sabırlarını ve tahammüllerini gereğinden fazlaca sınar oldu. Bir tarafta vatan savunmasında – ormanlarımızı korumak- hayatlarını kaybeden cesur itfaiye neferlerimiz ve sivil toplum örgütü üyeleri… Bir tarafta boşluk kabul etmeyen hayatın zorunlulukları içinde kafayı geçimle bozan “yurdum insanı”. Gerçekten de ne denebilir? Yaşam, bazen buldozer gibi önünde ne var ne yok tarumar edip istikametine devam ediyor; kalanlar kaldıkları yerden yine acılara ve kederlere gark oluyor. Marulun tanesinin 40 TL olmasının mı garipliğini tartışalım? Yoksa orman yangınlarımızın gizli servis işi olduğunu mu irdeleyelim? Ki bu seçeneğe memleketimizde “komplo teorisi” diyebilecek bir yığın insan var. Yapay Zekânın (YZ) geldiği düzey açısından ve mikro ve makro teknolojilerde elde edilen gelişmeler, insanlara daha çok “yok artık dedirtmeye” devam edecek. Geçenlerde okuduğum gazete haberinde, YZ destekli dolandırıcılığa 800 bin lirasını kaptıran vatandaşımızın feryat haberi vardı.
Böyle böyle memleketin üzerinde kara bulutların yoğun yer kapladığı dönemlerde aşırı kutuplaşmanın da etkisiyle klavyenin başına geçsen de yazmak bir müddet içinden gelmez. Öte yandan yazı yazmanın ve bir şeyler serdetmenin de bir farkındalığı olmalıdır. Mesela… Filistin ve Gazze’de yaşanan dram, tamamen sonlanmadıkça vicdanlarımızın huzur bulması ne mümkündür. Artık bu konuyu etnik farklılıktan ve mezhep-din fasit dairesinden ayırarak insanlık hasletleriyle gözlemlememiz gerekir diye düşünüyorum. İsrail’in Gazze’ye saldırdığı 7 Ekim 2023 yılından bu yana yetersiz beslenmeden ve açlıktan hayatını kaybeden Filistinlilerin sayısının 82’si çocuk olmak üzere 114’e ulaştığı kaydedilmiş. Yine, 7 Ekim 2023’ten beri hayatını kaybeden gazeteci sayısının 232’ye yükseldiği belirtilmiş. (Kaynak: sabah gazetesi internet yayını)
Şunu da anlayamıyorum, sürekli soruyor ve sorguluyorlar ya, uluslararası camia neden olması gerektiği seviyede İsrail’e tepki veremiyor diye. Yapmayın, nerede ahde vefa nerede vicdan?! Batılıların kalplerinde ve vicdanlarında vahşi kapitalist sistem öyle bir nasıra neden olmuş ki, acaba bu dünya kaç soykırım daha tecrübe edecek, bilmiyorum? Harekete geçmeleri için. Demek istediğim bir tarafta ciğerlerimiz yanıyor ama, diğer yandan anaların ciğer pareleri açlıktan ve temiz suya erişememekten dolayı yaşamlarını kaybediyor. Acaba diyorum, gözyaşı pınarlarımız kurur diye mi çekiniyoruz? Bakın, Cicero ne diyor:
“En çabuk kuruyan şey, gözyaşıdır.”
