Gerçekten de seçim süreci ve seçime yönelik stratejiler insanları çok farklı boyutlara sürüklüyor.
Türkiye’de son zamanlarda içinde bulunduğumuz yönetim sisteminden ötürü siyasal ittifaklara gidilmekte. Bu bağlamda, bazen öyle ki bir oy bile seçimin kaderine etki yapabilmekte.
Siyasi partilerin zafere ulaşmak adına seçmenlerin etnik yapısıyla mezhepleri üzerinden ayrıştırmaya gitmeleri, ülkemizde beklenen ve özlenen kaynaşmayı tesis edemedi.
Birçok partinin “Türkiye Partisi” hedefiyle yola çıkmalarına rağmen, en son tahlilde ya “etnik bir tabana” ya da “dini bir tabana” yaslanmalarından ötürü, kutuplaştırıcı ve ötekileştirici dil kullanmalarına neden oldu.
Öte yandan bazı partilerin kendilerinin temsil ettiğini zannettiği siyasal düşünce ve yaşam tarzları bağlamında, seçmenler üzerinde konsolide olmak istemeleri, farklı düşünce yapılarına kapılarını kapamaları, bütünleşmeyi önleyen en önemli faktördür.
Yıllardır Türkiye’de özellikle “Kürt Yurttaşlarımızın” oylarına alabilmek adına kıyasıya bir rekabet yaşanır. Özellikle HDP ve daha önce kurulan öncü partileri, tüm ülkeye sesleneceklerini dillendirmelerine rağmen, son tahlilde etnik bir toplum katmanının partisi olmayı yeğlediler.
Aslında demek istediğim… Türkiye’de siz ne kadar plan ve program yapsanız da, stratejiler geliştirseniz de seçmen bazen “iç sesine kulak” vererek, sandık başına gider.
Seçmen davranışları gerçekten de Türkiye’de sandık tutumları ve demokratik eylemler bağlamında karmaşık bir denklem önümüze sunmakta. Öyle ki bazen dediğim gibi etnisiteye bağlı bir partinin tüm söylem ve dayatmalarına rağmen, seçmenler(Kürt Seçmenler) oylarını muhafazakâr bir partiye, tüm olumsuz telkinlere rağmen verebilmektedir. Bunun en iyi örneklerini AK Parti’nin bu zamana kadar doğu bölgelerindeki seçim zaferlerinden tecrübe edebiliriz.
