“Bayram gelmiş benim neyime”, tabiri 2025 Türkiye’sinde yeterince anlam bulmakta…
Televizyon kanalları olsun…
Gazetelerin ekonomi sayfaları olsun “yoksulluk”, “mahrumiyet”, “işsizlik”, “makroekonomik verilerin dip yaptığı” veri demetleriyle dolup taşmakta…
Emekliler yılı ilan ediliyor…
Türkiye yüzyılından daha önceleri bahis açılmıştı…
Ama hâlen ne yazık ki ülkemiz gelişmekte olan/az gelişmiş ülke durumunda…
Emeklisinin bayram günlerinde bile kanal muhabirlerine cebindeki son 400 TL’yi gösterdiği…
Belediye banklarına esir olmuş emekliler yığını…
Evet, yığın(?)
Ülkemizde neredeyse 15 milyon emekli var; ama siyasal mânâda etkin bir güç olamıyorlar.
İşte demokrasi budur… İşte seçim; seçmek edimi budur…
Hak ve hukuk bağlamında refah ve huzur ekseninde yaşam konforuna sahip olmak budur…
Yurttaş olmak da budur…
Türkiye Cumhuriyeti’ni, diğer üçüncü dünya ülkelerinden farklılaştıran yönü, modern ulus devlet sisteminde teşkilatlanması ve yüzünü aydınlığa çevirmesidir.
Ama bakıyoruz… Emekli de mutlu değil… İşçiler ve serbest olarak emeğiyle yaşamını idame ettirme zorunluluğunda olan kesimler de mutlu değil.
Bayram zamanında bile emeklilerin ve dar gelirlerin derdi, maaşlarının azlığı ve gelecekte maaşlarına ilave bir zam yapılmasının beklentisi ise…
Bayram gününün anlamını ve derinliğini; maneviyatın lezzetini, bayramlaşmayı, hayat zorunluluklarından ve zorluklarından sıyrılarak, bir ân olsun kalplerine huzurun ve dinginliğin yerleşmesi, ne mümkün!
Bayram gelmiş benim neyime? Olacak iş mi? Bir ülkede azınlıktaki zenginler; bayram- normal gün demeden konforlarından ve keyiflerinden ödün vermeden yaşam sürmeye devam ederken, ülkenin üretim ve vergi yükünü çeken kahırzedeler bir umut, acaba gelecek bayramda da “olabilir miyiz”in düşüncesindeler.
Hani bayramlar kucaklaşma ile birlik ve beraberlik ruhunun diri tutulması idi ya…
İyi bayramlar.
(. . . . .? . . . . .)
