Türkiye’de baktığımız zaman sosyal grupların hiçbirinin hayatlarından memnun olmadıklarını ileri sürebiliriz.
Önce şunu belirtmek istiyorum…
Daha önce, şu son yıllarda yaşadığımız ve tecrübe ettiğimiz kadar asayiş sorunu yaşıyor muyduk?
Gerçekten de ülkemizde “insan canına” kastetmek yoğunlaşmaya başladı; vatandaşlarımız her an patlamaya hazır bomba gibiler. Trafikte, kuyrukta beklerken, insanların yine yoğun olduğu yerlerde tahammülsüzlükten dolayı insanlar aniden tepki vermeye hazır.
Akran zorbalığı… Gençlerimiz arasında cereyan eden bu nahoş hadiseler de üzerinde ivedilikle durulması gereken bir mesele. Kız-erkek fark etmeden gençlerimiz eğitim yuvalarında birbirlerine şiddet uyguluyorlar ve ne yazık ki okul idarecileri olsun güvenlik güçleri olsun, bu vakaları çıkmadan önleme hususunda yetersiz kalıyorlar gibi.
Gençlere yönelik sorunlarda kanımca başımızı kuma gömemeyiz. Şu bir gerçek… İster kabul edin ister yadsıyın… Memleketimizde bir değerler kaybı yaşanmakta. Gençler; okulda, yolda veya yine sosyal kaynaşmanın olduğu yerlerde kendilerinden beklenmeyecek tavırlar içinde olabiliyorlar. Okul çağındaki çocukların, ergen diye isimlendirdiğimiz gençlerimizin, okul sıralarında olması gerekirken, kâh çetelerin ağlarına düşmeleri kâh çalışma hayatı içinde ağır sektörlerde istihdam edilmeleri, olan mı olması gereken midir?
Olan değil…
“Olması gereken”…
Çocuklarımızın yeri, güvenli çatılar olan ailelerinin yanı ve eğitim yuvalarıdır. Yine, gençlerimizin, gelişme çağındaki gençlerimizin çetelerin ağına düşmemesi için, ateşli silah ile kesici silahlarla hemhâl olmamaları için, mutlaka yapılması gereken şeyler vardır…
Akran zorbalığı ve…
Kayıp gençlik… İnsanda uyandırdığı manalar bile çok üzücü ve kaygı verici…
Toplumca bir an önce toparlanmak durumundayız.
