“Çalışmak, hayatta kalmanın değil, yaşamın anlamını aramanın bir yoludur.”
Albert Camus’nün bu sözü, modern dünyanın en sessiz krizine ışık tutuyor: İş ve yaşam arasındaki dengeyi yitirişimiz.
Bugün, teknolojinin sınır tanımadığı bir çağda yaşıyoruz. Her an ulaşılabilir, her dakika çevrimiçi olmamız bekleniyor. İş mesajları mesai saatinden sonra da zihnimizde yankılanıyor, özel hayatımız giderek arka planda soluyor.
Ama unuttuğumuz bir şey var: İş hayatı, yaşamın tamamı değil; sadece bir parçası olmalı.
İşini seven biri üretkendir, fakat hayatını sadece işine adayan biri zamanla tükenir.
Aristoteles, “İş, ruha uygun olmadığında, ruh hasta olur” derken, yalnızca meslek seçimine değil; insanın varoluş dengesine de değiniyordu.
Gerçek denge, işe gitmekle eve dönmek arasındaki çizgide değil; insanın kendi iç ritmini koruyabilmesinde yatar.
Bir gün içinde çalışmak kadar durmak, dinlenmek, sevdiklerine vakit ayırmak da aynı derecede değerlidir. Çünkü insan, yalnızca yaptığı işle değil; hissettikleriyle, paylaştıklarıyla ve yaşadıklarıyla bütündür.
Ne yazık ki birçok insan, başarılı olmayı sadece terfilerle, maaş artışlarıyla veya takdirlerle ölçüyor. Oysa gerçek başarı, günün sonunda iç huzurla başını yastığa koyabilmek.
Çünkü insan, bir noktada şunu fark ediyor: İş bitmiyor. Projeler tamamlanıyor ama yerine yenileri geliyor. Fakat kaybolan zaman, geri dönmüyor.
Bu nedenle, iş ve yaşam arasındaki dengeyi kurmak; bir lüks değil, bir yaşam becerisidir.
Kendimize şu izni vermeliyiz: Mola vermek, durmak, hatta hiçbir şey yapmamak.
Çünkü bazen en üretken anlarımız, durup derin bir nefes aldığımız anlardır.
İşte o nefes, hem zihni hem ruhu tazeler.
Ve o an, fark ederiz ki; denge dışarıda değil, içimizdedir.
Bir gün tüm işler bitecek, takvimler boşalacak, telefonlarımız susacak.
O gün geldiğinde geriye kalan tek soru şu olacak:
“Gerçekten yaşadım mı, yoksa sadece çalıştım mı?”
