Anka kuşu — Yeniden doğuş kitabından
Güneş artık gökyüzüne yükselmişti ve ışığı kuşların sırtına vuruyordu. İlk defa saati bilmediği için utandı ve buradaki flamingolara zeki canlılarmış gibi özendi.
- Saat tam on iki…
Anne flamingo, saati söyledikten sonra sürünün üstüne yükseldi, boğazını göğe doğrultup güneşe bir an açık gözlerle baktı. Yaşaran gözlerinin suyunu boğazını kıvırıp sırtına sürterek sildi. Bir daha boynunu göğe doğrulttu, sonra yine boynunu kıvırdı ve ardından sürünün altına indi. Sonrasında sürüdeki bütün flamingolar gruptan ayrılıp komutanından emir almış birer asker gibi bir nefeste yukarı çıktılar. Anne flamingonun hareketlerini aynı şekilde tekrar ettiler. - Bu flamingoların dünyasında güneşe sevginin itirafı olmasın?
Başarı, flamingoları hiç kıskanmadı, güneşi herkes sevebilirdi onun anladığı kadarıyla… Ama sevginin yansımaları farklı olur. Aşk karşılıksız olmalıdır, sevdiğin kadar sevilmeyi bilirsen…
Güneşten sevgisine karşılık bekleyen küçük flamingo annesine sordu: - Güneş de bizi seviyor mu?
Ardından bulunduğu yerde asılı kalıp sağ ayağını gövdesine doğru çekti ve güneş ışığının etrafında defalarca döndü.Yavru kuş sevgi bekliyordu, görünüşe göre sevgisini anlamayan birine, kendi samimi duygularını harcamak istemiyordu. - Esas olan senin sevmendir ve sevdiğin senin sevgine layık olmalıdır!
Anne flamingo güneş ışığının altında kanatlarını genişçe açıp büktü. Güneşten gelen bütün ışığı bir anda göğsüne basıp kucakladı. Yavru kuş hareket etmiyordu. Havada kanatlarını açmış dengesini sağlıyordu. Görünen o ki güneşin onu sevmesinden şüphe ediyordu veya güneş ışığına nasıl davranması gerektiğini tam anlayamamıştı. Anne flamingo kanatlarını çırptı, lale goncası gibi gagasını göğe yükseltip tek başına havada çırpındı ve yavrusunun yanına yükseldi. Gagasını onun göğsüne vurduğunda çocuk da kanatlarını açıp kendini dans pistine attı. - Onlarda mı güneşe ulaşmak istiyor?
Etrafa göz attı, flamingoların danslarını seyretmek için yan yana durmuş yol arkadaşlarının hepsi ağzı açık, şaşkınlıkla dans pistine bakıyordu.
Başarı kendi sorusuna kendi yanıt verdi: - Neden olmasın!
-Güneşe fiziken ulaşmak önemli değil, ondan gelen ısıyla ruhumuzun beslenmesi yeterli.
Anne flamingo, dans edenlerin hem solisti hem de baş dansçısı idi. Güneşe sevgilerini dansla itiraf ediyorlar ve güneşten aldıkları enerjiyi sevgilerinin karşılığı olarak kabul ediyorlardı.
Flamingolar son kez güneşe doğru yükseldiklerinde onları izleyen Başarı, şaşkınlıktan donup kalmıştı. Kuşların rengini bembeyazdı. Ama onları toplantıda ilk kez gördüğünde kırmızı olduklarını iyi hatırlıyordu. Hatta biraz da pembeye çalıyorlardı. - Gerçekten de bunlar o kuşlar mı?
Başarı, gözlerini yumup tekrar açtı ve onlara bir kez daha dikkatle baktı:
-Belki bu ak flamingolar sürüye yarı yolda katılmışlardır. Belki de herhangi bir kayalığı aşarken…
Onu bu fikrinden caydıran kuşların kendisi oldu:
-Bu yol rengimizi bizden aldı!
Solist flamingo şikâyet etti. Gagasıyla göğsünü eşelemeye başladı. Sanki kaybolan kırmızısını arıyordu. Ama üzüntüsü yüzünü terk etmiyordu.
-Beyaz tüyler çabucak kirlenir…
-Çirkin flamingo düşünmenin acısını aklım almıyor!
Anne kuşa itiraz eden dans pisti tarafındakilerden biriydi. Onun yol arkadaşlarına yaptığı işareti flamingolardan başka kimse anlamadı. Onlar tıpkı dans ettikleri gibi topluca sürüden ayrılıp bu kez güneşin sarısına değil, aşağıya doğru ilerleyip birleştiler. Sahile vahşi bir tutkuyla akın eden kuşlar, şimdi de güneşe sevgilerini gösterdikleri gibi suya da sevgilerini gösteriyorlardı. Başarı, flamingoların kırmızı renginin suda avlayıp yedikleri yengeç gibi canlılardan geldiğiniuzun süre sonra öğrendi.
