Toplumca nereye gidiyoruz?
Bize ne oluyor?
Neyi unuttuk biz…
Ya da daha doğru bir ifadeyle: neyi hiçbir zaman öğrenemedik?
Empati kurmayı…
Başka canlıların yaşam hakkına saygı duymayı…
Sadece kendi konforuna, kendi huzuruna odaklanan bir zihin yapısı içinde, başka bir varlığın varoluş hakkını yok saymayı normalleştirdik. Kendi varlığının tarifini yalnızca kendine göre şekillendiren, başka yaşamları “rahatsız edici”, “gereksiz” ya da “ikincil” gören bir anlayış giderek hâkim oluyor.
Bir köpeğin denize girmesini tehdit, gölgeye uzanmasını hakaret, su içmesini israf sayan bir zihniyet…
İşte biz bu zihniyeti kendi ellerimizle büyütüyoruz.
Sadece izleyerek…
Sadece susarak…
Çünkü unuttuk: Yaşam sadece insana ait değil.
Dünya yalnızca bizim değil.
Ve her canlının, ister bir ağaç olsun ister bir kuş ya da bir sokak köpeği…
Yaşamak kadar serinlemek, nefes almak, özgürce var olmak da hakkıdır.
Peki biz ne yaptık?
Sığınması gereken barınakları ölüm istasyonuna çevirdik.
Sevgi göstermemiz gereken hayvanlara, şikayet dilekçeleriyle cezalar kestik.
Kendimiz dışında hiçbir canlının mutlu olmasına tahammül edemez hâle geldik.
Halbuki bir damla empati göstersek, belki her şey farklı olurdu.
Ares ölmezdi.
Barınaklar hastalık yuvası olmazdı.
Kimseye zararı olmayan kazlar sıcaktan nefessiz kalmazdı.
Ve biz, vicdanını kaybetmemiş bir toplum olarak yaşardık.
Şimdi sormalıyız kendimize:
Sadece “yaşıyor olmak” yeterli mi?
Yoksa önemli olan nasıl bir insan olduğumuz mu?
Gerçek medeniyet, kaldırım taşlarında değil, sokakta yürüyen bir köpeğe bakışta saklıdır.
Ona sevgiyle yaklaşabiliyorsak, hala umut var.
Ama korkuyorsa bizden…
Kaçıyorsa, saklanıyorsa…
O zaman kendimize bir ayna tutmamız gerekir.
Çünkü mesele sadece bir köpeğin değil, bizim insanlığımızın hikâyesidir.
