Özel günler gelince…
Kapitalist ekonominin iştahı epeyce bir kabarmakta…
Anneler Günü… Babalar Günü… Sevgililer Günü…
Pazar günü “Babalar Günü” idi.
Okuduğum haberde, esnafların bugünden (Babalar Gününden) bekledikleri ekonomik kazancı sağlayamadıkları ve hayalkırıklığı yaşadıkları ifade ediliyordu.
Sevgi ve sevilmek…
Şaşırmamak gerekiyor. Hanidir zaten “metalaştırılmayan” ne kaldı ki! Sevgiden tutunda insanlara ait en mukaddes duygular yıllardır, kapitalist ahlâkın sınır ve sorumluluk bilmeden ilgi alanına girmekte.
Yeter ki para kazanılsın…
Ama en önemlisi de zaten yapabildiğin kadar “kâr” yapmak; babacığım seni çok seviyorum sözünün illaki bir hediye ile taçlanacağını zannetmek!
Nicedir insanoğlu zaten “uyuyor”! Hani bazen eli kalem tutan köşemenler yazıyorlar ya, bu zor zamanlarda uyanık olmak lâzım, esasında ben de bu tabiri çok kullanıyorum, tamam da ne zaman uyanık idik de uykuya daldık tekrar ayılacağız! Bu bir yaldızlı aldatmaca.
Kapitalizm, reklam bombardımanı ve küreselleşmenin tüm imkânlarıyla dünyayı “algı yanılsamasına” tâbi tutarken, sürekli harcama ve tüketme dürtülerinin tetiklendiği bir iktisadî düzende, insana dair ve insana içkin hislerin pek de önemi kalmıyor…
Eğer paran yoksa yoksulsan ne olacak? En sevdiklerimize olan bağımızı ve sadakatimizi eninde sonunda yok olacak bir nesneyle mi taçlandıracağız? Artık bu konularda polemiğe girmek istemiyorum, nasıl ki yıllar ardına önem atfettiğimiz şeylerin içleri boşaltılıyorsa, bu çok mühim günlerin kapitalizmin esareti altındayken manevi değerinin olduğunu düşünmüyorum.
